"Mi ewidentnie zabrakło wsparcia od mamy. Czułam się pulchnym dzieckiem (od ciotek słyszałam, że jestem grubiutka, koleżanki na w-f również mi docinały) i takowym chyba byłam skoro nawet lekarz endokrynolog zalecił mi zrzucenie paru kilo. Na te słowa endokrynolog ucieszyłam się, pomyślałam: "o w końcu mama mi pomoże, schudnę!". Niestety, zero wsparcia i zrozumienia od mamy a ja...? nie wiedziałam jak się do tego zabrać (miałam może 12 lat, to były czasy kiedy internet nie był tak dostępny jak teraz) z żalu jadłam co chwilę podrzucane przez babcię ciastka i waga rosła zamiast spadać. 

Mam żal do mamy o to, że zignorowała moje kompleksy dot. wagi i nie pomogła mi mądrze schudnąć. Bo w końcu dorosłam, usamodzielniłam się i zaczęłam się odchudzać - bez opamiętania i tak się zaczęło moje ED..."

WSPARCIA

ZROZUMIENIA

POMOCY (12 lat to zdecydowanie za mało, aby zrozumieć i samodzielnie poradzić sobie z zaleceniami lekarza)

być może także:

ROZMOWY - o tym co przeżywa moje dziecko i o tym co trudne np. w szkole

BEZPIECZEŃSTWA - żeby przyjść i się zwierzyć! Dorosła osoba, może przecież zgłosić trudne sytuacje na zebraniu w szkole

"Potrzebowałam was obojga, a wy ciągle się kłóciliście i chcieliście abym była waszym rozjemcą, abym stanęła po czyjejś stronie.

Kiedy zachorowałam, wy byliście znów jakby razem byliście bliżej siebie, przestaliście się kłócić - TO DLATEGO NIE CHCIAŁAM WYZDROWIEĆ, BAŁAM SIĘ, ŻE ZNÓW WAS STRACĘ"

POCZUCIA BYCIA DZIECKIEM

BEZTROSKIEGO DZIECIŃSTWA i być może wszystkiego co się z tym wiąże: zabawy, spontaniczności, opieki. Za to dziecko zostało wciągnięte w rozwiązywanie konfliktów dorosłych!!! ( o tzw parentyfikacji na pewno napiszę na blogu - dziękuje za ten głos)

OBOJGA RODZICÓW!!!